Λένε πως όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω έναν Ελληνα, κάτι που τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνεται και στη μπάλα. Δεν είναι τυχαίο πως όλο και περισσότεροι ποδοσφαιριστές της χώρας μας παίζουν στο εξωτερικό και μάλιστα πρωταγωνιστούν στις ομάδες που αγωνίζονται.
Σχεδόν παντού υπάρχει και ένας «εκπρόσωπός» μας και το Αζερμπαϊτζάν δεν μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση. Στο Μπακού λοιπόν, περίπου 2.300 χιλιόμετρα μακριά, βρίσκουμε τον Δημήτρη Χαντάκια που συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της εκεί λίγκα. «Κολόνα» της Ζίρα που έχει εδραιωθεί στο top 3 και διεκδικεί τίτλους, πρόσφατα μάλιστα ο 27χρονος κεντρικός αμυντικός βρήκε και δίχτυα στο 2-0 επί της Σαμπάιλ.
Ο Χαντάκιας μίλησε στο Gazzetta για τις εκεί εμπειρίες του, την πορεία του στο ποδόσφαιρο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Παναιτωλικό, αλλά και γύρισε τον χρόνο πίσω τότε που έπαιζε ως εξτρέμ (!) στα τοπικά του Αγρινίου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως στην Κατούνα, το ωραίο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας που γεννήθηκε και μεγάλωσε, έχουν πλέον έναν βασικό λόγο να αισθάνονται περήφανοι αφού διαφημίζει την περιοχή τους σε ένα τόσο μακρινό μέρος.
-Πώς προέκυψε το Αζερμπαϊτζάν;
«Α, είναι μεγάλη ιστορία. Ολα ξεκίνησαν από όταν ήμουν στον Παναιτωλικό. Θυμάμαι προερχόμασταν από νίκη επί της ΑΕΚ (2-1, Νοέμβριος του 2018) αλλά στο επόμενο ματς που ήταν με τον Ολυμπιακό αποβλήθηκα. Τότε έμεινα εκτός για αρκετά ματς και ζήτησα από τον κύριο Δέλλα που ήταν προπονητής να φύγω, αφού με άφηνε εκτός αποστολής. Του είπα πως δεν αισθανόμουν καλά και το μετέφερα στη διοίκηση. Ηθελα να παίζω. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Οπου και να ήμουν ήθελα να παίζω.
Ετσι εκείνον τον Ιανουάριο (σ.σ. 2019) πήγα δανεικός στην Κέρκυρα, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Θεωρητικά θα πηγαίναμε για άνοδο, αλλά η ομάδα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα. Ο Δημήτρης Σπανός (σ.σ. νυν κόουτς του Ιωνικού) που ήταν τότε προπονητής προσπαθούσε να κάνει ότι μπορούσε ώστε να βρει λύσεις, αλλά ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά. Οπως και ο Νίκος Αναστόπουλος που τον διαδέχθηκε. Εδωσε και την καρδιά του για τους παίκτες, αλλά δεν ήταν αρκετό. Δεν ήθελα άλλο να παίζω και ζήτησα να φύγω, όμως δεν με άφησαν και έκανα προσφυγή. Ετσι γύρισα στον Παναιτωλικό αλλά ο κύριος Κάστρο που είχε αναλάβει είπε πως δεν με υπολόγιζε και συνέχισα στη Βουλγαρία και την Τσέρνο Μόρε. Εκεί έκατσα ένα χρόνο, αλλά το μυαλό μου ήταν συνέχεια στην Ελλάδα. Δεν ήταν εύκολα για μένα. Μέχρι που το 2020 πήγα στη Ζίρα και τον Αζερμπαϊτζάν».
-Λες πώς δεν ήταν εύκολος για σένα ο χρόνος στη Βουλγαρία, πώς τον διαχειρίστηκες τελικά;
«Δεν το διαχειρίστηκα. Εκεί σκεφτόμουν μόνο την Ελλάδα και τον Παναιτωλικό. Ηταν δύσκολο για μένα, ήμουν ένα νέο παιδί σε μία ξένη χώρα. Μάλιστα στα μισά εκείνης της σεζόν (2019/20) είχα μιλήσει με τον Παναιτωλικό για να επιστρέψω, αλλά δεν προχώρησε κάτι. Ετσι έμεινα εκεί. Πάντως έπαιξα όλη τη χρονιά και όταν προέκυψε η Ζίρα το είδα ως μία πολύ καλή προοπτική. Ξέχωρα από την πρόταση που μου έγινε και ήταν καλή, οι άνθρωποί της με προσέγγισαν με πολύ όμορφο τρόπο. Με ‘κέρδισαν’ αμέσως».
«Ο προπονητής μας Ρασάντ Σαντιγιόφ είναι ‘θρύλος’ στο Αζερμπαϊτζάν και εκείνος που πίστεψε σε εμένα»
-Ησουν επιλογή κάποιου;
«Τα πάντα έγιναν χάρις στον Ρασάντ Σαντίγιοφ, τον προπονητή που έχω από την πρώτη ημέρα στη Ζίρα. Πρόκειται για έναν ‘θρύλο΄ του ποδοσφαίρου του Αζερμπαϊτζάν που ήταν για χρόνια αρχηγός της Εθνικής της ομάδας. Θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον εδώ Τραϊανό Δέλλα. Παρακολουθούσε παιχνίδια του πρωταθλήματος Βουλγαρίας, με ξεχώρισε και ήρθε απευθείας σε επικοινωνία μαζί μου. Με εμπιστεύεται, μου έχει εξηγήσει τι θέλει από εμένα και τον εκτιμώ πάρα πολύ. Ταιριάζουμε και για αυτό μόλις σκόραρα στο τελευταίο ματς (σ.σ. με την Σαμπάιλ) του αφιέρωσα το γκολ που σημείωσα (σ.σ. στο 5′ της αναμέτρησης). Με βελτίωσε».
-Τι στόχους έχετε;
«Από την πρώτη στιγμή που ήρθα είπαμε πως θέλουμε να παίζουμε στην Ευρώπη. Την πρώτη σεζόν δεν τα καταφέραμε για πολύ λίγο, αλλά πέρσι τερματίσαμε τρίτοι και φτάσαμε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου. Παίξαμε στο Conference League και αποκλειστήκαμε από την Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά ήμασταν καλοί και θα μπορούσαμε να περάσουμε. Είχαμε κατοχή μπάλας, ευκαιρίες και αν δεις τα στατιστικά μας στα δύο ματς σταθήκαμε πολύ καλά».
-Ηξερες κάποιον στο Αζερμπαϊτζάν όταν πήγες;
«Κανέναν. Η μόνη εικόνα που είχα από την ομάδα και τη χώρα ήταν από τον Τάσο Παπάζογλου, που τον είχα συμπαίκτη στον Παναιτωλικό και ήταν παλαιότερα στη Ζίρα. Τον ρώτησα και μου είπε τα καλύτερα για την ομάδα. Είχα και την πρώτη πολύ καλή εικόνα από τους ανθρώπους όταν μιλήσαμε και έτσι ήταν εύκολη η απόφαση για μένα να έρθω».
-Τι διαφορές συνάντησες με την Ελλάδα, αρχικά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο;
«Μην νομίζεις πως είναι μεγάλες. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Η Καραμπάχ που πάει πολύ καλά και στην Ευρώπη, είδες που κέρδισε 3-0 τη Ναντ, εμείς την έχουμε κοιτάξει στα μάτια. Ή τη Νέφτσι που πέρσι έπαιξε με τον Ολυμπιακό, την περασμένη σεζόν την κερδίσαμε δύο φορές. Στο στυλ ποδοσφαίρου δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα. Στο ατομικό κομμάτι θα σου πω ότι με εμπιστεύονται πάρα πολύ και αυτό με βοηθά. Δεν ξέρω αν συμβαίνει επειδή είμαι ξένος, αλλά μου δίνει μεγάλη ώθηση».
-Τι περίεργο ή διαφορετικό έχεις συναντήσει σε ότι αφορά την καθημερινότητα;
«Και εκεί δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Θα πάμε με φίλους έξω για καφέ, για φαγητό. Τα ίδια είναι πάνω-κάτω. Να σου πω πάντως αυτό που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το πώς οδηγούν οι περισσότεροι. Αυτό ναι, δεν το έχω συνηθίσει. Είναι… κάπως δύσκολα (σ.σ. γέλια)».
-Με τη γλώσσα; Πώς τα καταφέρνεις;
«Κοίτα, εδώ έχουν δύο γλώσσες, τα αζέρικα και τα ρωσικά. Στη Βουλγαρία που ήμουν έμαθα πολύ καλά αγγλικά, όμως οι περισσότεροι εδώ μιλούν μία από τις δύο. Επειδή οι πιο πολλοί συμπαίκτες μου χρησιμοποιούν τα ρωσικά, έχω μάθει αρκετά και γίνομαι όλο και καλύτερος».
-Μένεις μόνος σου;
«Είναι και η κοπέλα μου μαζί».
«Εδώ με φωνάζουν ‘τρελό’»
-Ποδόσφαιρο χωρίς… παρατσούκλι δεν γίνεται…
«Εδώ όλοι με λένε ”τρελό’ (σ.σ. γέλια). Ετσι με φωνάζουν γιατί πάω σαν… τρελός πάνω στις φάσεις. Δεν έχει σημασία αν είναι επίσημος αγώνας, φιλικός ή προπόνηση. Ο κόουτς πολλές φορές μου φωνάζει στην προπόνηση μη χτυπήσει κανένας. Ετσι όμως το βλέπω. Πάντα δίνω το 100%».
-Υπάρχει κάποιος φόβος λόγω του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή και γενικότερα της όλης κατάστασης;
«Οχι, όχι. Σα να μη συμβαίνει κάτι. Ούτε σειρήνες έχουν ακουστεί, ούτε βλέπεις κάποια αναστάτωση στον κόσμο. Ισα, ίσα. Τουρισμό είχε η χώρα κανονικά. Μόνο πέρσι υπήρξε κάποια στιγμή ένα ‘θερμό’ επεισόδιο που προκάλεσε ευρύτερη ανησυχία, αλλά από την ομάδα μας καθησύχασαν αμέσως. Δεν καταλαβαίνεις κάτι».
-Με όλα τα παραπάνω που μου λες καταλαβαίνω πως νιώθεις ότι έκανες την καλύτερη επιλογή που έφυγες στο εξωτερικό και πήγες στο Αζερμπαϊτζάν.
«Η καρδιά μου είναι στην Ελλάδα. Δεν στο κρύβω. Αλλά με υποδέχθηκαν τόσο καλά στο Αζερμπαϊτζάν που έχω ΄δεθεί’ με τη Ζίρα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ομάδας γενικότερα ή προπονητή όπως σου είπα παραπάνω, αλλά νιώθω πολύ καλά εδώ. Πάρα πολύ καλά. Για παράδειγμα ότανανανέωσα πρόσφατα πρόωρα το συμβόλαιό μου μέχρι το 2024 (σ.σ. η προηγούμενη συμφωνία των δύο πλευρών εξέπνεε το 2023), δεν το σκέφτηκα πολύ. Η ομάδα μου έκανε πρόταση και αμέσως είπα το ‘ναι’. Ημουν κάθετος πως ήθελα να μείνω και χωρίς κάποια δεύτερη σκέψη».
«Στο ματς με τον Ατρόμητο προσευχόμουν να σκοράρω και τελικά τα κατάφερα»
-Παρακολουθείς τα εδώ τεκταινόμενα στο ποδόσφαιρο;
«Ναι, πάντα. Εννοείται και τον Παναιτωλικό».
-Θυμάμαι το πρώτο σου γκολ, σε ένα 2-2 με τον Ατρόμητο.
«Εγώ θα το θυμάμαι για πάντα. Είναι η ομάδα της πόλης μου και ήταν όνειρό μου να παίξω στον Παναιτωλικό. Ο κόσμος με αγαπάει και τον αγαπώ και θα σου πω μία ιστορία για αυτό το γκολ που λες.
Εκείνο το παιχνίδι ήταν το πρώτο ματς εντός έδρας της σεζόν (2017/18) και την προηγουμένη είχαμε πάει μία αντιπροσωπεία παικτών και ο κόουτς (σ.σ. Μάκης Χάβος) στο κλαμπ των οργανωμένων. Τότε μας είπαν να το μεταφέρουμε σε όλα τα παιδιά, Ελληνες και ξένους, πως όποιος σκοράρει να έρθει στο πέταλο της ‘Θύρας 6′ και να πανηγυρίσει μαζί τους. Να δείξουμε σε όλους πως είμαστε μία οικογένεια. Το βράδυ που κοιμήθηκα έκανα την προσευχή μου να μπορέσω να κάνω τον κόσμο χαρούμενο και να είμαι εγώ που θα ανέβω στα κάγκελα. Ελεγα μέσα μου ‘μακάρι να είμαι εγώ’. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο για έναν στόπερ να σκοράρει. Οταν έβαλα το γκολ και ισοφάρισα ήταν σαν να τρελάθηκα. Ετρεξα αμέσως στη ‘Θύρα 6′. Ξέρω όλα τα συνθήματα που λένε».
-Με γνώμονα όλα αυτά, θεωρώ πως κάποια στιγμή θα γυρίσεις στον Παναιτωλικό;
«Δεν θα κρυφτώ. Με τη βοήθεια του Θεού ελπίζω πώς κάποια στιγμή θα γίνει».
-Κρατάς επαφή με τους παλιούς σου συμπαίκτες στο Αγρίνιο;
«Τα περισσότερα παιδιά έχουν φύγει. Αλλά εκεί είναι ο Γιώργος Λιάβας με τον οποίο είμαστε κολλητοί. Είναι ένα παιδί με πάρα πολύ ταλέντο που το τελευταίο διάστημα στάθηκε πολύ άτυχο με τους τραυματισμούς που υπέστη και ευτυχώς τώρα είναι καλά. Του εύχομαι να πετύχει τα όνειρά του και να φτάσει ψηλά γιατί το αξίζει. Είναι δυνατός και θα τα καταφέρει. Και με τον Μάκη (σ.σ. Μπακαδήμα) κάνουμε πολύ παρέα, είμαστε και από το ίδιο χωρίο αλλά τώρα έφυγε και πήγε στον ΠΑΣ Γιάννινα. Μακάρι και εκείνος να πετύχει όλα όσα θέλει. Του το εύχομαι και το αξίζει».
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής, τώρα δεν χάνει παιχνίδι μου»
-Πώς και έγινες ποδοσφαιριστής; Πώς ξεκίνησες;
«Ηταν το όνειρό μου από παιδί. Πάντα αυτό ήθελα. Οταν ήμουν μικρός στο χωριό ο πατέρας μου είχε και έχει ακόμα καφετέρια και εγώ σέρβιρα. Το έκανα με μεγάλη χαρά, γιατί έτσι βοηθούσα και εκείνον και τη μητέρα μου. Μόλις μεγαλώσαμε λίγο, οι φίλοι μου άρχισαν να πηγαίνουν για μπάλα και ζήλευα. Τότε στο χωριό είχαμε μία ομάδα που έπαιζε στο τοπικό και προπονητής ανέλαβε ένας παλαίμαχος του Παναιτωλικού, ο Γιάννης Πάνου. Ημουν 13. Ετσι άρχισα να κάνω προπονήσεις. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν του άρεσε. Μόνο ο θείος μου ήθελε. Θυμάμαι πως πολλές φορές του έλεγα δικαιολογίες για να πηγαίνω αργότερα στο μαγαζί επειδή είχα προπόνηση (σ.σ. γέλια)».
-Πάντα ήσουν στόπερ;
«Οχι, στην ομάδα του χωριού ξεκίνησα δεξιός εξτρέμ επειδή ήμουν γρήγορος. Ξέρεις πως είναι αυτά. Πετάς την μπάλα μπροστά και τρέχεις. Ολα ήταν θέμα ταχύτητας. Κάποια στιγμή λοιπόν πήγαμε να παίξουμε ένα ματς για το τοπικό, σε μία χρονιά που βρισκόμασταν κοντά στην άνοδο και έγιναν επεισόδια. Δεν φαντάζεσαι. Εγώ λοιπόν ήμουν παιδί, φοβήθηκα και αμέσως πήγα στο αμάξι. Μπήκα μέσα και δεν έβγαινα (σ.σ. γέλια). Οταν ο πατέρας μου έμαθε τι συνέβη ήταν κάθετος. ‘Για εσένα τέλος το ποδόσφαιρο. Δεν θα ξαναπάς. Ενα παιδί έχω, δεν θα χτυπήσει’. Τι να του πω; ‘Πατέρα έχεις δίκιο’, του απαντούσα και για μερικές ημέρες δεν πήγα στην προπόνηση».
-Και μετά; Πώς γύρισες;
«Ο κόουτς πήγε και βρήκε τον πατέρα μου και μίλησαν. Του είπε πως ο μικρός, δηλαδή εγώ, θα είναι υπ’ ευθύνη του και ότι θα με προσέχει. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει ‘ αν πάθει κάτι και πάει στο νοσοκομείο’ και εκείνος να του λέει ‘έλα τότε να με βρεις. Αναλαμβάνω την ευθύνη’. Τόσο πολύ με πίστευε».
-Τώρα πατέρας σου τι λέει;
«Τώρα; Δεν χάνει αγώνα (σ.σ. γέλια). Με είχε και αφίσα στο μαγαζί, έκανα αμάν να τον πείσω να τη βγάλει. (σ.σ. γέλια). Πιστεύω πως τον έχω κάνει περήφανο. Μάλιστα κάνει και κριτική για τα παιχνίδια. Στο τελευταίο που έβαλα και γκολ με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως ήμουν ο καλύτερος, αλλά εγώ ξέρω πως παρά το γκολ δεν τα πήγα καλά. ‘Εντάξει, στο χωρίο όλοι καλά; Εχουμε κανένα νέο;» του είπα (σ.σ. γέλια)».
«Είχα τον Χαριστέα αφίσα και μετά έκανα μαζί του προπόνηση»
-Στον Παναιτωλικό πώς πήγες;
«Εκείνο το καλοκαίρι δεν ανεβήκαμε τελικά και έμαθα πως ο Παναιτωλικός έκανε δοκιμαστικά για την Κ17. Σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου. Ο θείος μου που έμενε στο Αγρίνιο και όχι στο χωριό με παρότρυνε και έτσι πήγα. Με κράτησαν στην ομάδα ο κύριος Νταλακούρας και ο κύριος Ζαρκαδέλης».
-Και στους «μεγάλους»;
«Ηταν με προπονητή τον κύριο Τεννέ. Είδε ένα ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα και με ανέβασε να κάνω προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Τότε ήμουν αμυντικός χαφ. Επαθα σοκ. Το 2004 που πήραμε το EURO ήμουν στο χωριό και πανηγύριζα στους δρόμους και πλέον έκανα προπόνηση με τον Αγγελο Χαριστέα που τον είχα αφίσα στο δωμάτιο. Αλλά και τον Γιώργο Κούσα, τον Γιώργο Θεοδωρίδη και άλλους. Ηταν σοκαριστικό για εμένα».
-Θυμάσαι την πρώτη σου προπόνηση;
«Αν τη θυμάμαι… Ημουν ο μικρότερος και όταν πήγαμε να παίξουμε 5-2… δεν προλάβαινα την μπάλα. Για τους μεγάλους ήταν χαλαρή και για εμένα αερόβια (σ.σ. γέλια).
«Ο Μασούρας είναι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής»
-Είναι «κρυφό όνειρο» η Εθνική;
«Ελα, τι να πούμε τώρα… Ονειρο ζωής. Ξέρω πως είναι δύσκολο, μην τρελαθούμε (σ.σ. γέλια). Πάντα βλέπω την Εθνική και χαίρομαι όταν πάει καλά. Γενικότερα χαίρομαι για τους Ελληνες παίκτες. Κοίτα τώρα για παράδειγμα στο πρωτάθλημα. Ποδοσφαιριστές όπως ο Νίκος Καρέλης, ο Γιώργος Μύγας και άλλοι πάνε καλά. Πολλά παιδιά».
-Αγαπημένος σου παίκτης;
«Ο Γιώργος Μασούρας. Πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής και εξαιρετικό παιδί. Από τα καλύτερα που έχω γνωρίσει. Είμαστε και από κοντινά χωριά και βρισκόμαστε συχνά. Μιλάς μαζί του και… ανοίγει η καρδιά σου».
-Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;
«Δεν θα ξεχάσω τον Ούγκο Αλμέιδα που είχε η ΑΕΚ. Σε έβαζε πλάτη και δεν μπορούσες να αντιδράσεις. Θυμάμαι ένα ματς που είχε αποβληθεί νωρίς για αγκωνιά σε εμένα και γυρίζω και λέω στα άλλα παιδιά ‘γλιτώσαμε’ (σ.σ. γέλια)».
«Η Καραμπάχ έχει ομοιογένεια, ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να την υποτιμήσει»
-Ξέρεις πολύ καλά την Καραμπάχ που θα παίξει ο Ολυμπιακός. Τι πρέπει να προσέξει;
«Είναι πάρα πολύ καλή ομάδα. ‘Δεμένη’. Εχει έναν κορμό που παίζει μαζί έξι-επτά χρόνια και διαθέτει ομοιογένεια. Αν ο Ολυμπιακός δεν είναι συγκεντρωμένος όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, τότε θα έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Τα ‘δυνατά’ της ‘όπλα’ είναι πέντε παίκτες, ο ένας μάλιστα έχει περάσει από τον Ολυμπιακό, ο Μάρκος Γιάνκοβιτς (μεσοεπιθετικός).
Μετά και ο Μάρκο Βέσοβιτς, ο δεξιός μπακ, είναι επικίνδυνος παίκτης, ο αριστερός εξτρέμ Αμπντελάχ Ζούμπιερ και ο επιθετικός Οσούφ από την Γκάνα είναι επικίνδυνοι μπροστά και σκοράρουν, ενώ και ο Φιλίπ Οζοβιτς στον άξονα. Αυτοί οι πέντε παίκτες κάνουν τη διαφορά και αν ο Ολυμπιακός την υποτιμήσει θα έχει πρόβλημα».
